شلوغی

کتاب "شلوغی" نوشته آفاق مسعود توسط انتشارات شور آفرین منتشر شده است. این کتاب شامل 4 داستان کوتاه "شلوغی"، "خوابگاه"، "طوطی" و "مرگ خرگوش" می باشد.

آفاق مسعود از نویسندگان توانایی است که همچون ایزاک بشویس سینگر بیش تر از زندگی پیرمردان و پیرزنان تنها، جوانان و در کل انسان هایی می نویسد که در آرزوی درک حضور خود و دیگری هستن و دنبال همدم، هم زبان و همراه می گردند. او در داستان های کوتاه «طوطی» و «خوابگاه» و داستان بلند «نفرین» به خلوت و تنهایی آدم هایی سرک می کشد که پنداری در چاردیواری خویش اسیر شده اند. مسعود در داستان هایش از گروهی از مردان درمانده و له شده سخن می گوید که به قول فرانک اوکانر، خواننده می تواند با شخصیت های او همذات پنداری کرده و به درون روح آنان راه یابد.

در داستان زیبای «طوطی»، به زندگی پیرزنی ضعیف و منزوی پرداخته می شود؛ پیرزن بی کسی به نام ننه اینجی، که از روی ناچاری با دیوارهای سرد و سخت سخن می گوید و چنان به صدای زندگی که از درون دیوارها و پشت آن ها شنیده می شود، گوشفرا می دهد. که انگار دارد به رادیو گوشمی دهد. چون او تنها از راه گوش دادن است که می تواند از چگونگی زندگی همسایه های دیوار به دیوارش باخبر شود و در حد توان دریابد که آنان چه طور عاجزانه پشت سر هم غیبت می کنند و دلیل اندوه و شادی ناچیزشان چیست.

در داستان «خوابگاه» انگار خانه ی «مستان» دیواری ندارد و اگر هم داشته باشد، آن قدر نازک و شفاف است که صدا به راحتی از آن عبور می کند. برای قهرمانان تنهای مسعود، چاردیواری جایی است امن، که در آنجا می توانند با خیال راحت درباره ی تک تک افراد خانواده، اقوام و آشنایان و گه گاهی نیز درباره ی خود بیاندیشند. آنان تلاش می کنند برای رهایی از انزوای خویش، با فکر کردن به گذشته و آینده، راهی در دنیایی که به بدبختی آنان بی اعتنا است، بیابند و از خلای روحی یی که به آن دچار شده اند، نجات یابند و با ویران ساختن دیوارهای بلند تنهایی، به عشق و دوستی برسند.

داستان بلند، زیبا و تکان دهنده ی «شلوغی»، شباهت هایی به برخی آثار ارنست هوفمان، گی دو موپوسان، کافکا و کامو دارد. مسعود، در این اثر، زشتی ها و پلشتی ها را با اغراق هر چه تمام تر نشان می دهد. درونمایه ی آثار مسعود تنهایی پیرزنان و پیرمردانی است که می خواهند با آدم های دوروبرشان ارتباط برقرار کنند. مسعود در داستان های بلند و کوتاهش، نقبی به درون ذهن آدم های پیر و منزوی و درمانده می زند. حالات ذهنی و روحی آنان را بیان می کند و آخر سر، خواننده درمی یابد که این مردم ساده دل و محروم که ارتباط شان با دنیای بیرون، تنها از راه گوش دادن است، چه زندگی پوچ و بی معنایی دارند. گاهی خواننده ی آثار مسعود، به یاد «مردی در جعبه» و «زن بر ریگ روان» کوبه آبه، «مسخ» کافکا، «یادداشت های زیرزمینی» داستایفسکی، «مالون می میرد» بکت و «اسطوره ی سیزیف» می افتد.